Litery przestrzenne

Materiały

stosowane w tym zakresie to dość szeroki wachlarz, umożliwiający kreowanie bardzo interesujących form przestrzennych podświetlanych oraz niepodświetlanych. Najprostsze rozwiązania przestrzenne bazują w zasadzie na twardej piance styrodurowej, plexi oraz PCV, używane osobno bądź w dowolnych kombinacjach ze sobą nawzajem.
Bardziej trwałe wykonania bazują na metalach, począwszy od używanego najczęściej aluminium (a także płyt dibond) a skończywszy na stali nierdzewnej, chromowanej i najrzadziej stosowanych miedzi i mosiądzu.

Najprostsze

rozwiązania to pianka styrodurowa. Elementy przestrzenne wykonuje się poprzez wycinanie termiczne ploterem. Pianka pełni wówczas rolę bazy, na którą alternatywnie klei się kolorową plexi lub rzadziej PCV (oklejone folią samoprzylepną) albo pozostawia oryginalną powierzchnię. Powierzchnię pianki maluje się farbami akrylowymi na wybrany kolor. Plexi klejona do frontu elementu, znacznie podnosi atrakcyjność wizualną tego rozwiązania.
Wadą pianki jest jej stosunkowo niska trwałość. W warunkach zewnętrznych nie jest odporna na gradobicie a także ptaki, które mogą szybko pogorszyć jej stan wizualny. Trzeba o tym pamiętać i przy ewentualnym wyborze tego rozwiązania zwracać uwagę na miejsce montażu, czy nie przebywają tam stałe ilości małego ptactwa.

Trwałość

zapewniąją rozwiązania bazujące na metalu. Mamy tutaj proste, frezowane elementy z blachy np. aluminiowej jako front i taśmy metalowej spawanej po obrzeżu, wizualnie tworzącej grubość grafiki a więc efekt trójwymiarowości. Elementy takie najczęściej montowane są na lekkim dystansie do ściany.
Mamy także elementy kasetonowe, gdzie boki wykonywane są z taśmy aluminiowej, tył z PCV lub blachy oraz front z kolorowej plexi. Jest to bardzo częsta konfiguracja w przypadku liternictwa przestrzennego - podświetlanego.
W przypadku większych formatów elementów przestrzennych - podświetlanych (powyżej 2 metrów wysokości), stosujemy rozwiązania do naciągu elastycznego lica. Jest to rozwiązanie znacznie pewniejsze i trwalsze od stosowania plexi jako frontu elementu.

Oświetlenie

grafiki przestrzennej możemy zrealizować na kilka sposobów. Mogą to być naświetlacze ledowe lub halogenowe mocowane na dystansach, alternatywnie linia świetlna (LED) nad grafiką, oparta o systemowe rozwiązania bądź własne, jako najprosztszy sposób.
Innym sposobem jest umiejscowienie źródła światła od tyłu elementów grafiki. Docelowo front elementu jest ciemny (nie świeci) a światło pada na ścianę (tło) tworząc efekt aureoli. Całość musi być zamontowana na dystansie do ściany.
Bardziej standardowym sposobem oświetlenia liternictwa przestrzennego jest podświetlenie, czyli źródło światła zamontowane jest wewnątrz zamkniętego elementu i oświetla front z plexi lub lico elastyczne.
Jako źródło światła najczęściej używane są moduły LED, które w grafice przestrzennej całkowicie wyparły świetlówki i częściowo neony. Neony natomiast są alternatywą dla pozostałych rozwiązań świetlnych i używane są w bardziej eksluzywnych realizacjach. Mogą być montowane bezpośrednio do ściany (nie polecane) albo do płyt plexi czy typu dibond jako konstrukcji nośnej.

Montaż

elementów przestrzennych zależy od typu rozwiązania. Elementy styrodurowe standardowo są klejone bezpośrednio do powierzchni ściany lub do powierzchni płyty (tła) wykonanego z płyty dibond lub PCV. Elementy na dystansach i bez nich, montowane są najczęściej na kołkach rozporowych lub wklejanych i mogą być mocowane bezpośrednio do ściany lub pośrednio poprzez konstrukcję nośną.
Konstrukcje obowiązkowo stosuje się na dachach i trochę rzadziej na ścianach. Konstrukcja najczęściej ułatwia i przyśpiesza montaż, umożliwia także zakamuflowanie połączeń elektrycznych pomiędzy elementami.